Op vrijdag 27 januari tijdens de SOSU DB EXCLUSIVE hadden we niemand minder dan Yeliz Çiçek als gastspreker voor een live Q&A sessie.
Deze bijzondere vrouw is sinds 2022 hoofdredacteur van Vogue Nederland. Ze voelt dat ze als mens, maar ook binnen deze functie een enorme verantwoordelijkheid heeft voor anderen, namelijk het openen van deuren. Beter gezegd: zij haalt deuren van heilige huisjes van het slot, zodat je op eigen kracht ergens kunnen binnenstappen.
Yeliz heeft een enorm netwerk, een bak aan kennis en ervaring opgedaan, affiniteit met duurzaamheid, inclusiviteit en diversiteit. Laat dit nou net de speerpunten zijn van Vogue international. Vogue is enorm inspirerend voor velen, wanneer je het blad leest heb je even een moment voor jezelf om lekker weg te dromen. Toch wil ze het blad nog toegankelijker maken voor alle vrouwen en het Vogue platform meer in gaan zetten om nog écht impact te kunnen maken. Wil je weten hoe zij dat voor zich ziet? Lees dan verder!
Wie is Yeliz?
Yeliz (36) is naast Editor in Chief, fashion journalist en content director ook speaker op het gebied van inclusiviteit, women empowerment, equality en ze is ook mediamaker. Ze denkt graag mee over programma’s en soms zie je haar ook voorbij komen bij bijvoorbeeld Yinek en Boulevard, om te praten over deze onderwerpen en uiteraard over mode en Vogue.
Wij zien haar als de maker van jouw droomwereld. Yeliz is een krachtige vrouw met een enorme dosis zelfkennis en empathie, een inspiratiebron voor velen.
Ze vliegt de hele wereld over. Op het ene moment woont ze een modeshow bij in Parijs waarna ze ergens in New York haar lunch verorbert. Op vrijdag 27 januari zat ze in onze ‘SOSU huiskamer.’ Wij waanden ons tegelijkertijd in die droomwereld die Vogue wil symboliseren.
Loopbaankansen pakken
Ze woont momenteel in Amsterdam, groeide op in een volkswijk in Nijmegen, als dochter van een Turkse vader en Nederlandse moeder. Heeft een poging gewaagd om rechten te studeren, maar dat bleek niet bij haar te passen. Vervolgens studeerde ze communicatiewetenschappen aan de UvA, terwijl ze ondertussen bleef dromen van een baan in de modewereld. Deze studie was heel nuttig, maar ook theoretisch.
Vervolgens heeft ze in plaats van een master communicatiewetenschappen, de opleiding Mode & Beeld gevolgd bij Artemis. Dit was een heel nuttige, praktische opleiding, waarbij ze de nodige kennis en ervaring heeft opgedaan, waar ze nog steeds de vruchten van plukt.
Ze werkte in deze tijd ook voor Overdose Fashion, schreef blogs over mode en lifestyle, mocht mensen interviewen en liep mee tijdens de Amsterdam fashion week. Op deze manier kon ze al echt proeven van de modewereld.
Yeliz kreeg op een dag een stageplek bij Marie Claire: daar begon het. Het was een warm, bubbelend mode b(l)ad. Ze werd opgevangen door veel inspirerende vrouwen die haar dingen gunden. Ook de adjunct hoofdredacteur kon ze alles vragen, wilde ook graag feedback geven op de stukken die Yeliz had geschreven.
Het was een fantastische plek om als stagiaire te kunnen groeien. Ze gaf daadwerkelijk alles wat ze in zich had om zichzelf hier onmisbaar maken. Uiteindelijk kon ze niet blijven vanwege bezuigingsmaatregelen, waarna heel haar wereld instortte. Ze dacht “Dit kan niet, dit was mijn moment….”
Yeliz liet haar hoofd niet hangen en zette door. Strategisch als ze is ging ze tijdelijk werken voor een PR bureau, op deze manier zat ze dichtbij de modewereld. Ze merkte echter dat het niets was voor haar, omdat zij steeds wat ‘moest’ van allerlei mensen. Ze houdt ervan om met mensen te praten en sociaal te zijn, maar niet op een soort van gedwongen, pusherige manier.
Nog geen jaar later stelde de nieuwe hoofdredacteur van Marie Claire de vraag in de redactie of men nog een Manusje-van-alles kende. Een redacteur die eigenlijk alles doet; van onder andere het halen van koffie, tot het wegzetten van de auto, een beeldredacteur en iemand die meedoet met producties. Ze werd op een dag gebeld met de vraag: “Je hebt jezelf al onmisbaar gemaakt tijdens je stage bij Marie Claire. Dit is de baan: wil je hem hebben?” Yeliz heeft hier een leidinggevende functie als digital manager bekleed en geweldige ervaring opgedaan. Ze stuurde allerlei redacties en eilandjes aan en zo is ze verder gegroeid tot wie ze nu is.
Het viel Yeliz op dat er een enorme gesloten cultuur heerste waarin niet altijd veel kennis werd gedeeld, je moest jezelf eerst maar bewijzen.
In deze tijd kwamen er veel bi-culturele vrouwen naar haar toe die vroegen: “hoe kom je daar?” Dan passte ze even een e-mailadres van de creative director door naar de desbetreffende persoon. Achteraf waren ze er niet altijd van gediend, maar Yeliz did not care. “Het is toch je baan? Je hoort toch allerlei verschillende portfolio’s te verzamelen?”
Hierna kwamen er ook steeds meer sprekersopdrachten op haar pad. Yeliz zorgde voor meer inclusie. Dat is voor haarzelf common sense, maar daar kreeg ze zulke warme reacties op. Het viel haar op dat er vaak zo afgeschermd werd gewerkt en men alles het liefste voor zichzelf hield, maar Yeliz vindt dat we moeten juist delen: “Er is genoeg voor iedereen!”
Van Marie Claire, naar Glamour, LINDA.meiden en last but not least: Vogue Nederland
Later werd Yeliz adjunct hoofdredacteur bij Glamour, maakte ze als hoofdredacteur de overstap naar LINDA.meiden en uiteindelijk is ze benoemd tot hoofdredacteur van Vogue Nederland.
Solliciteren bij Anna Wintour: daar heeft ze weken van wakkergelegen. Aanvankelijk heeft ze met 20 andere mensen een sollicitatiegesprek gevoerd. Anna gaat haar kostbare tijd niet vrijmaken voor iemand die het misschien wordt. Ze was dus al in een ver stadium beland, had veel kans om deze dreamjob te krijgen, maar toch kwam deze ineens om de hoek kijken: het Imposter syndroom. Hoeveel ze ook had geleerd en aan zichzelf had gewerkt, ze was ineens weer dat jonge meisje uit de Nijmeegse volksbuurt: “Wat weet ik nou”, dacht ze bij zichzelf.
Yeliz liet zich niet uit het veld slaan, ze zegt zelf altijd tegen andere vrouwen: “geloof in jezelf!” Ze besefte: “ik ben mezelf nu onderuit aan het halen en nee, dat wil ik niet.” De knop moest om.
Yeliz besloot Karin Sweering te bellen voor een peptalk, Karin had haar nota bene ook naar LINDA.meiden gehaald. In plaats van dat Yeliz toen dacht: “ik ben te jong om hoofdredacteur te zijn,” is ze het om gaan vormen en dacht: “wat heb ik te verliezen, als ik zo dicht mogelijk bij mezelf blijf?” Als je je anders voordoet dan je bent om die specifieke functie te kunnen bekleden, val je uiteindelijk toch wel door de mand. Anna was overigens heel aardig en professioneel, niks geen ‘The devil wears Prada praktijken.’
Learning by doing
Toen Yeliz hoofdredacteur werd, mocht ze meteen flink aan de bak. Binnen 4 weken moest er een compleet nieuw nummer worden uitgegeven. Iedereen had er in de media al over geschreven. Ze moest het blad opnieuw neerzetten, helemaal from scratch, vanwege een nieuwe doorstart. Alle ogen waren op haar gericht.
Ze moest zichzelf herontdekken op deze nieuwe plek en ook haar collega’s moest ze nog leren kennen. Yeliz heeft hier enorm veel van geleerd, omdat ze in een korte tijd moest wennen aan een compleet nieuwe werkwijze. Er moesten veel belangrijke beslissingen worden genomen, die over diverse schijven gaan. Vanwege alle stress die ermee gepaard ging, bleek het in eerste instantie toch wel een uitdaging om dan dicht bij jezelf te blijven en niet in de kramp te schieten. Yeliz houdt van samenwerken en goed naar elkaar luisteren, gelukkig wist ze zichzelf hierin goed te herpakken.
Ze sprong op de razende TGV (Te Gekke Vogue) trein en gaf zich over aan haar reis. Yeliz heeft in die tijd wel een coach in arm genomen die zij voorheen al een paar keer gezien had bij Glamour. Ze zei tegen hem: “Dit wordt een rocky ride, ik ben begonnen aan een nieuwe baan en volgens mij weet ik niet waar ik aan begonnen ben...” Zijn reactie was: “Ja, nu gaat er iets gebeuren wat je niet gewend bent om te doen, namelijk.... loslaten.”
Dat desbetreffende Vogue nummer moest op een gegeven moment naar de drukker. Je kunt maar tot zo ver perfectionistisch zijn als er sprake is van een enorme (tijds)druk. Er zijn zoveel beelden, woorden en koppen. Op een gegeven moment moet je tegen jezelf zeggen: “Het is goed genoeg.” Dat heeft Yeliz gaandeweg mogen leren.
De uitdagende deadline heeft naast wrijving ook gezorgd voor glans, een glansrijke verbinding. Toen het nummer naar de drukker ging hebben zij elkaar allemaal vasthouden en samen even gehuild: “het is gelukt, godzijdank!”
Als Yeliz nu naar dat nummer kijkt, is ze enorm trots. Toen het blad net uitkwam was ze nog steeds die perfectionist, maar inmiddels beseft ze dat het een enorm knappe prestatie is wat er samen is neergezet.
Tijd voor inclusiviteit
Voor inclusiviteit maakt Yeliz zich hard. Met Vogue verkoopt ze een droom, misschien iets wat niet helemaal haalbaar is voor het gros van de mensen. Aan de andere kant is ze zelf dat meisje uit de volksbuurt die weet dat een droom wel werkelijkheid kan worden. Deze kloof voelt voor haar soms nog steeds als een spagaat waarin zij zich begeeft.
Veel modebladen zijn net zoals Vogue een andere weg ingeslagen. Het is inclusiever en dus meer bereikbaar voor iedereen. Natuurlijk zie je in de Vogue de meest prachtige outfits en perfecte platen voorbij komen. Yeliz wil met haar blad geen loze dromen verkopen, maar juist dat mensen hoopvol blijven en hetgeen zij ambiëren najagen.
Ook streeft ze ernaar om een afspiegeling van de diverse samenleving te representeren in Vogue, zodat iedereen zich ermee kan identificeren. Ze is nog steeds op zoek naar een mooie balans hierin.
Toen zij als jong meisje aan het wegdromen was in de modebladen, leek die wereld ook absoluut niet op haar wereld van toen. Ze had in die tijd graag ook af en toe een Turkse vrouw terug willen zien in de bladen. Toch was zo’n modeblad voor haar iets magisch, waardoor zij ging visualiseren en uiteindelijk manifesteren. Zij wist hierdoor precies hoe haar ideale wereld eruit zou zien. Zo wilde ze bijvoorbeeld graag inspirerende vrouwen om zich heen hebben en ze zag zichzelf ook werken in deze wereld.
Yeliz hoopt dat ze dit met Vogue Nederland kan blijven bewerkstelligen: een droomwereld presenteren die voor een gedeelte ook haalbaar is. Het aanwakkeren van dromen terwijl je wakker bent dus. Misschien besluit iemand dankzij het lezen van een bepaald aansprekend verhaal wel om een carrièreswitch te maken.
Blijven dromen
Yeliz stopt zelf ook niet met dromen. Ze wil haar netwerk nog verder uitbouwen tot een heus empowerend platform om nog meer vrouwen samen te brengen en internationale sprekers naar Nederland te halen. Uiteraard wil ze ook nummers uitbrengen die écht impact maken.
Een blad zoals Vogue heeft ook een soort keurmerk. Dat mag nog meer ingezet worden vindt Yeliz. Zelf zou ze graag een (edel)steentje bij willen dragen aan de maatschappij. In het verleden is er volgens haar te weinig gebruik gemaakt om belangrijke zaken op de politieke agenda te krijgen. Zo maakt Yeliz zich bijvoorbeeld zorgen over de politieke richting die we op gaan. Volgens haar staan we momenteel lijnrecht tegenover elkaar. Ze vraagt zich af hoe we nou meer tot elkaar kunnen komen, beter gaan luisteren naar elkaar om te zorgen voor een meer verdraagzaam Nederland.
Laat het daar waar het hoort
Iedereen is anders, maar we zijn wel gelijkwaardig. Dat we allemaal anders zijn, maakt de wereld juist zo interessant. Volgens Yeliz moet je jezelf niet van de wijs laten brengen door wat een ander zegt of vindt. Tijdens haar carrière had Yeliz zelf ook wel eens last van bepaalde blokkades.
Tijdens haar stage praatten haar collega’s tijdens de lunch vaak over Parijs, zij had vroeger werkelijk geen idee waar men het over had. Zelf ging ze in die tijd ieder jaar naar familie in Turkije op vakantie. Ze wist in het begin vaak niet waar mensen het over hadden. Ze voelde dat ze anders was. Anderen bestempelden haar soms ook als ‘anders’. Yeliz heeft het altijd aangevlogen met heel veel positiviteit en wanneer een ander kwetsende dingen zei dan liet ze het bij diegene. “Blijkbaar is die persoon zo bekrompen dat hij dat projecteert op mij.” Inmiddels heeft ze er steeds meer lak aan en zegt: “ik breng gewoon wat anders at the table.”
Take your power back
Als er ooit weer een stemmetje in haar hoofd oppopt, met negatieve aanname, zegt ze tegen zichzelf: “dat ben ik, die stem is van mij, ik heb er dan ook zelf controle op. Een negatieve gedachte die ineens opkomt, is een blokkade die ik mezelf heb opgelegd. Ik zie het, doorleef het en vervolgens schakelt ze het ook weer zelf uit.”
Ze maakt dan gebruik van affirmaties: “ik ben sterk, ik ben positief, ik kan dit aan!”
Toch begrijpt ze het ook wel als je constant wordt afgewezen voor bijvoorbeeld een sollicitatie. Natuurlijk doet dat veel met je. Je wordt echt van je stuk gebracht. Yeliz geeft aan dat wanneer iemand anders jou veroordeelt, dat je dan toch niet op mag geven. Er zijn zoveel mensen die jou WEL verder willen hebben. Laat je niet uit het veld slaan door die negatievelingen. Laat het daar waar het hoort. We vinden het zo waardevol dat Yeliz deze thema’s in haar voorbeeldfunctie bespreekbaar maakt.
Vrouwen ontvouwen zich in een vrouwennetwerk
Yeliz is helemaal pro vrouwennetwerken. Maar dat is toch helemaal niet ‘inclusief’, moet dat nou apart allemaal? Volgens Yeliz moet dat ook apart kunnen. “Er zijn toch ook boys clubs? We moeten ook vrouwenclubs hebben. Je wil niet weten hoeveel mannen achter de schermen handje klap doen voor bepaalde posities.”
Wat wij vrouwen nog meer mogen doen is elkaar dingen gunnen. Yeliz zegt: “Praat positief over elkaar, gun elkaar die plek. We mogen voor elkaar opkomen, elkaar steunen, kennis delen, we moeten positief over elkaar praten in boardrooms en op bepaalde plekken, zodat we veel verder vooruit komen. Dat het ons ook gemakkelijker wordt gemaakt, ook juist door die mannen. Bij vrouwennetwerken wordt dat vuurtje aangewakkerd, gaat het bruisen en suizen en dan gaan we zo met elkaar om en dan komen we echt verder.”
Ze vindt mannen wel leuk hoor, ze is op dreef en zegt: “dat moet ik er wel bij zeggen, anders voelen zij zich weer gepikeerd.”
Vrouwen mogen volgens Yeliz wel wat minder bescheiden zijn en meer ownen wie we zijn. In plaats van je als een man te gaan gedragen om die topfunctie te verkrijgen bijvoorbeeld. Nieuw leiderschap heeft juist alles te maken met een feminiene energie en empathie. Het wordt nog niet altijd genoeg uitgedragen binnen organisaties, maar er is gelukkig wel een verschuiving gaande en steeds meer bewustwording.
Hoe doede gij da?
We zien Yeliz overal: in de media, op tv, tijdens allerlei events. Hoe doe je dat? Dan zit ze daar weer aan zo’n diner en komen er allerlei fashion foto’s voorbij, of is ze lekker uit met haar vrienden.
Yeliz is een tweeling, een social butterfly. Ze is het gewend om vrienden te maken. Zo is ze opgevoed en het geeft haar juist energie.
Ondanks dat alle sociale bezigheden haar enorm veel geven, wordt er ook vaak een appèl op haar gedan en het is sowieso belangrijk om goed voor jezelf te zorgen.
Ze plant iedere dag een moment in voor zichzelf, begint de dag vroeg, probeert om half 6 op te staan om te mediteren, spreekt affirmaties uit en schrijft op wat er in haar op komt en wat op haar af komt. Ze neemt de tijd om even rustig te douchen en te ontbijten. Op deze manier start ze de dag meer ‘in control’. Ook al is dit een ritueel van een uur, of een kwartier, het maakt voor haar echt het verschil van hoe de dag verloopt.
Op zaterdagen probeert ze helemaal niets in te plannen en eens in de vier maanden gaat ze surfen. Dan ligt ze hele dagen in het water en is ze gewoon niet bereikbaar: zoek het maar lekker uit. Het is voor haar de manier om uit het hoofd te komen, het enige waar je op moet letten zijn de golven.
Ze heeft ook nog een partner. Ook hij is ondernemer, heeft een eigen zaak en kan zijn eigen tijd indelen. Sommige mensen vragen zich af hoe zij het doen, maar ze weten niet beter. Ze hebben beiden vaak events waar ze bij aanwezig dienen te zijn. Soms is het een beetje zoeken, maar het is wel belangrijk om goed te blijven communiceren, ook al begrijpen ze elkaars wereld. Op zondag spreken ze altijd de week door en ook dat zorgt voor meer overzicht en regie in plaats van dat je geleefd wordt door je agenda.
De administratie besteedt ze uit. Ze is ondernemer en ZZP’er en wordt niet blij van de administratie. Yeliz heeft wel een assistent, maar wil grip houden op haar eigen agenda, dus haar assistent beheert haar agenda niet. Ze wil haar tijd indelen, de tijd is van haar, daar heeft ze grip op.
Who the shoe fits
We waren tot slot nog ontzettend benieuwd naar haar outfits, wie stelt ze samen? We zien haar altijd in de meest prachtige combinaties en ze heeft een compleet eigen stijl.
Yeliz is een selfmade woman, ze doet het allemaal zelf. Ze weet wat ze leuk vindt en wat haar staat. Hier heb je normaal een assistent voor, maar dan worden er allerlei rekken verscheept en dat is niet heel duurzaam. Daarom bekijkt ze de setjes vooraf in een lookbook online. Op deze manier heeft niemand heel veel ‘werk’ aan haar, geeft ze aan.
It's an open door
Onze aannames en verwachtingen die we hadden bij Yeliz klopten. Ze is empowerend en toegankelijk tegelijk, wat haar heel sympathiek maakt. Als je als vrouw het verschil wil maken voor een andere vrouw is dit wat ons betreft een gouden combinatie. We blijven haar op de voet volgen en nodigen haar over een poosje weer uit in de huiskamer van SOSU. Onze deur staat sowieso open...
Koen de Haas Fotografie
Styling Nadja Meulensteen.
Locatie: Poppodium Azijnfabriek